پیچیده درد هجر تو بر یکدگر مرا

از هیچ کس مرا گله ای نیست چون گهر

چون نور آفتاب، پر و بال من شود

باشد ز چشم مور، مرا باغ دلگشا

چون منتهای طلب من محو گشتن است

چون تیر، تا هدف نکنم هیچ جا مقام

تا بود چون حباب سبکبار زور قم

چندان که موی بیش ز پیری شود سفید

در هیچ جا قرار ز شوخی نمی کنی

شستم ز گریه دست که غیر از گداختن

عشقم چنان ربود که دنیا و آخرت

صائب ز هوش ناقص خود می کشم ملال

صائب به اهل عشق بود روی حرف من