شد استخوان ز دور فلک توتیا مرا

درویشیم به سایه دیوار می برد

فارغ ز کام هر دو جهانم که کرده است

در یتیم را چه شناسد صدف که چیست؟

مهمان کشت خویشم، اگر نیک اگر بدست

خشم است خوردن من و عیب است پوششم

در معنیم فقیر و به صورت توانگرم

پای به خواب رفته کوه تحملم

از کوه غم اگر چه دو تا گشته قامتم

خون در تلاش جامه الوان نمی خورم

از چرخ منت پر کاهی نمی کشم

از سایه ام اگر چه به دولت رسند خلق

صائب نبسته است کسی پای سیر من