هر که از خود شد جدا، شد از غم عالم جدا

کز بهشت از خوردن گندم شده است آدم جدا

دیده شوری بود هر قطره شبنم جدا

می شود سنگین چو عیسی گردد از مریم جدا

کعبه نتوانست کردن تلخی از زمزم جدا

نیست ممکن دل شود زان طره پر خم جدا

می شود نقش نوی هر دم از این خاتم جدا

کز کسان تیر سبکرو می شود یکدم جدا

تا تو کاه و دانه خود را کنی از هم جدا

مال را در در زندگی از خویش کن کم کم جدا

قالب بی جان شود چون گردد از همدم جدا

گندم و جو را کند گر آسیا از هم جدا