رویی به طراوت قمر داری

در مصر وجود، ماه کنعان را

شمشیر تو جوهر دگر دارد

زان چهره که بوی خون ازو آید

چون گل که ز برگ فاش شد بویش

شرمی که ز باده آب می گردد

تیغ مژه ای به خون رسوایی

شیرینی جان به رونما خواهد

از روزن دل ندیده ای خود را

دلخون کن خاتم سلیمان است

خورشید چراغ روز می گردد

از جنبش نبض ها خبر دارد

نه با تو، نه بی تو می توان بودن

وقت سفرست تنگ، می ترسم

انگشت به حرف کس منه صائب