از بس که خوش عنان است سیلاب زندگانی

از سرگذشتگان را در عالم شهادت

چون آب زندگانی در ظلمت است پنهان؟

جان هواپرستان با باد همعنان است

تا از کتان هستی یک رشته تاب باقی است

در بحر نیستی بود آسوده کشتی ما

غیر از سیاهی داغ رنگ دگر ندارد

بی چشم زخم فرش است در دیده های حیران

چون شکرست شیرین زهر اجل به کامش

طومار زندگی را طی می کند به یک شب

از باده توبه کردن مشکل بود وگرنه

اندیشه تزلزل در عالم فنا نیست

از آب تلخ گردد عرض حیات افزون

شد هر که چون سکندر آیینه سد راهش

تا چون حباب بی مغز دلبسته هوایی

با کوه درد و محنت خوش باش کز گرانی