تا کی ز دود غلیان دل را تباه سازی؟

تا کی برای دودی آتش پرست باشی؟

تا چند شمع ماتم در بزم دل فروزی؟

لوح وجود انسان آیینه ای خدایی ا ست

در یک شمار باشد جادو و دود، تا کی

رنجی نبرده ای زان در سوختن دلیری

خندید صبح پیری وقت سفیدکاری است

غلیان به کف ندارد جز اشک و آه چیزی

از ریشه گر برآری این برگ بی ثمر را

هر دم که تیره نبود صبح گشاده رویی است

گر ترک دودگیری، آیینه درون را

وقت است وقت صائب کز دود لب ببندی