اگر دل از علایق کنده باشی

فلک ها را توانی پشت سر دید

اگر دل برکنی زین چاردیوار

نسازی از منی گر پاک خود را

گریبان تو طوق لعنت توست

لباس آدمیت بر تو پینه است

خط آزادگی بر جبهه داری

به غیر از پشت پای خود چو نرگس

ثناگوی تو باشد هر گیاهی

مکن چون صبحدم در فیض تقصیر

دعای تیره روزان آب خضرست

پریشانی ز آفت ها حصارست

چنان گرم از بساط خاک بگذر

برات رستگاری جبهه توست

چو خواهد بخش کردن مرگ مالت

کم از گوی سعادت نیست فردا

به دعوی چون صدف مگشای لب را

ندارد زندگانی آنقدر قدر

به کوشیدن توان آباد گردید

به جستن یافت هر کس یافت چیزی

زلیخای جهان کوتاه دست است

تو آن روز از عزیزانی که از خود

دهان خویش را گر پاک سازی

اگر شب را چو انجم زنده داری

توانی دست با رستم فرو کوفت

اگر زین جسم خاکی برنیایی

ندارد احتیاج شمع خاکت

ترا صبح از غریبی می رهانند

نخواهی خنده زد بر گریه شمع

ز آب زندگانی سربرآری

بود همت پر و بال آدمی را

در آن عالم توانی زیست ایمن

توانی کوس شاهی زد در آفاق