عشق است غمگسار دل دردمند را

همت به هیچ مرتبه راضی نمی شود

پیداست بی قراری عاشق کجا رسد

اندیشه کهربای غم و درد عالم است

مانند پسته سر ز گریبان برآورد

پهلوی چرب می طلبد تیغ حادثات

صیاد را به وحشت خود رام می کنم

بیرون روم چگونه ز بزمی که می شود

صائب گهر به سنگ زدن بی بصیرتی است