آیینه گدازست جمالی که تو داری

از بس که بود شوخ مثالی که تو داری

از خط بناگوش هلالی که تو داری

از چشم سیه مست، غزالی که تو داری

این لعل لب و چهره آلی که تو داری

از شوخی مژگان پر و بالی که تو داری

در کنج لب آن دانه خالی که تو داری

بر صفحه عارض خط و خالی که تو داری

از چشم و دهن خواب و خیالی که تو داری

در سنگ کند ریشه نهالی که تو داری

از دیدن ابروی هلالی که تو داری

ایمن بود از نقص کمالی که تو داری

خوشتر بود از روی، خصالی که تو داری

در لعل لب این آب زلالی که تو داری

زان موی میان راه خیالی که تو داری