زین گریه دروغ که ای پیر می کنی

زان به بود که سیر کنی صد گرسنه را

از سیر نیست مانع عمر سبک خرام

مویت سفید و نامه اعمال شد سیاه

کافور مرگ آتش حرص ترا، کم است

طی شد شب جوانی و خندید صبح شیب

در خامشی گریز ز تقصیرهای خویش

این خانه را که طعمه سیلاب می شود

کم کرده ای گناه، که در وقت بازخواست

آن خصم نیست نفس کز احسان شود مطیع

سال دراز کعبه نگرداند رخت خویش

آن پرده سوز، قابل تصویر خلق نیست

چون سینه را هدف کنی ای بیجگر، که تو

صائب مس تو نیست پذیرای نور فیض