در پیری ارتکاب می ناب می کنی

مویت سفید گشت و همان از شراب تلخ

دل را برای جسم ز می می کنی خراب

از توبه حرف می زنی و باده می خوری

در قلزمی که کشتی نوح است در خطر

سررشته حیات به آخر رسید و تو

درمان شیب باده روشن نمی کند

چون عقل و هوش و دین و دلت را شراب برد

موی سفید، مشرق صبح قیامت است

از روی گرم دل به تو پرتو نمی رسد

همت زراستان، گه افتادگی بجوی

اول دل و زبان خود از توبه پاک کن