آسودگی مجو ز گرفتار زندگی

دردسر خمار بود حاصل حیات

تا در تو هست از آتش شهوت شراره ای

معراج آفتاب بود پله زوال

در رهگذار سیل کمر باز کردن است

کوتاه می شود به نظر بازکردنی

با جان بی نفس به عدم بازگشت کرد

در وادیی که کوه چو ابرست در گذار

گردن مکش ز تیغ شهادت که خضر را

از تنگنای جسم برون آی، تا به چند

پیچیده می شود به نظر بازکردنی

در دور خط سبز و لب روح بخش او

باشد به رنگ شعله جواله بی بقا

این بار را ز دوش بیفکن که عالمی

در زندگی مپیچ گرت مغز عقل هست

از داغ دوستان و عزیزان فلک نهد

عشق گرانبها بود و درد و داغ عشق

گردید در شکار مگس صرف سر به سر

خشک است دست خلق، مگر سیل نیستی

از دست رعشه دار نفس ریخت عاقبت