آن را که نیست ذوق وصال شکستگی

ماه از شکستگی به تمامی رسیده است

در محشرست یک سر و گردن بلندتر

با نقص خوش برآی که چون ماه شد تمام

چون شیشه می خلد به دلم می ز جام زر

شادم به دلشکستگی خود که راه نیست

صد چشم همچو سلسله زلفم آرزوست

از سرکشی است روزی اشجار زخم سنگ

از کودکان شکسته مجنون شود درست

ظلم است در سفال می لعل ریختن

زان طرح می دهم به خزان روی خود که هست

افغان که شیشه دل نازک خیال من

در عرض یک دو هفته چو ماهش کند تمام

صائب شکسته شو که کند زلف پرشکن