در جوش گل شراب ننوشد کسی چرا؟

تا ابر نوبهار پریشان نگشته است

در موسم بهار، می لاله رنگ را

گرم است تا ز آتش گل سینه بهار

چون دامن وصال به کوشش گرفته اند

این شیشه ها چو ابر تنک بی طراوتند

دریا ز موج دست ستم چون برآورد

چون خوردنی است کاسه زهری که قسمت است

یاقوت یافت در جگر سنگ آب و رنگ

غافل مشو ز حق به امید قبول خلق

صائب به شکر سینه گرمی که داده اند