زبان شکوه اگر همچو خار داشتمی

هزار خانه چو زنبور کردمی پر شهد

ز دست راست ندانستمی اگر چپ را

به ابر اگر دهن خود گشودمی چو صدف

به گرد شمع تو پروانه وار می گشتم

به درد عشق اگر مبتلا نمی گشتم

خزان فسرده نمی کرد روزگار مرا

اگر غبار تعلق فشاندمی از خویش

اگر غبار دل خود نشستمی به سرشک

قفس به دوش سفر کردمی ازین گلشن

اگر به عالم بیرنگیم فتادی چشم

ز آه کشتی دل بادبان اگر می داشت

گذشته بودی اگر دل ز پرده اسباب

به عیب خویش اگر راه بردمی صائب