می فارغ از جهان مکرر کند ترا

قانع به تلخ و شور جهان شو که این نوال

گر چرخ سفله غوطه به گوهر ترا دهد

از پیچ و تاب عشق مکش سر چو بیدلان

تن در مده به خواب چو شبنم درین چمن

مگشای چون صدف لب خواهش درین محیط

اسباب حسرت تو سرانجام می دهد

محتاج می کند به دمی آب عاقبت

تن در مده که می کندت عاقبت هلال

چرخ خسیس می شکند نی به ناخنت

آماده گداختن خود چو شمع شو

می سوزدت به داغ جگرسوز عاقبت

بتخانه می کند دل چون کعبه ترا

پروانه نجات جحیم است پختگی

یکرنگ اگر به آتش سوزان شوی ز صدق

از غفلت این چنین که ترا چشم سخت شد

از درد و داغ عشق دلت آب اگر شود

صائب ز آستان قناعت متاب روی