قدم برون مگذار از حصار خاموشی

ز خامشی دهن غنچه مشکبو گردید

اگر خمش نشوی حرف زن شمرده که هست

سفینه ای است که از دست داده لنگر را

زبان چو برگ خزان دیده خاک می لیسد

ز چار موجه رد و قبول یافت نجات

سخن که تیغ زبانها ازوست جوهردار

به چار بالش دل تکیه کرده است نفس

سخن اگر چه متین است بادپیمایی است

چو کودکی که کند در کنار مادر خواب

چه فارغند ز شکر و شکایت عالم

که دیده است گره را گرهگشا باشد؟

شهید زخم ندامت نمی شود هرگز

در خزینه اسرار را کلید شود

به حرف و صوت مرا متهم مساز که هست

گرفته است زبان را به قند چون بادام

بهای گوهر ناسفته می کند فریاد

ز انقلاب خزان و بهار آسوده است

خموشیی که بود خارخار حرف در او

سخن که شاهسوار قلمرو هستی است

شود به میوه مقصود بارور صائب