مآل تیغ زبان نیست غیر سربازی

ز اهل درد مرا رنگ من خجل دارد

شدم به چشم خود امیدوار تا شبنم

فتاده کار به سنگین دلی مرا که کند

به می ز طینت زاهد نرفت خشکی زهد

شد از لباس خشن بیشتر رعونت نفس

ترحم است بر آن عندلیب کوته بین

ز خاکبازی طفلانه عمارت کرد

فغان که عمر گرامی مرا ز طول امل

مده به محفل خود ره سیه زبانان را

چو داغ لاله مرا در جگر گره شده است

مرا به آینه چون طوطی احتیاجی نیست

هوای وصل هدف هست اگر ترا صائب