هزار حیف که از رهگذار بی بصری

درین بهار که فصل چراندن نظرست

فغان که خرج زمین شد تمام در خامی

همان ز بیم شکستن به خویش می لرزد

رسید بید به وصل نبات آخر کار

به نور عاریه فربه مشو که عمر هلال

مخور ز دل سیهی بر دل سحرخیزان

ز من توقع پیغام و نامه بی خبری است

به آفتاب رسانید خویش را شبنم

مسنج ساده رخان را به نوخطان، که بود

عیار حسن گلوسوز را چه می دانند؟

خبر چگونه توانم گرفت از دگران؟

دراز کن به اثر عمر خویش را صائب