اگر مقید کسب هوا نمی گردی

لباس فقر بود پینه بر سراپایت

رضای حق به رضای تو بسته است از حق

ایا کسی که به هنگام ارتکاب گناه

ز خلق بیش، ز خود شرم کن که خلق از تو

ز تخم پوچ تو بی مغز روشن است چو آب

نشسته دست ز دامان دولت دنیا

تو تا خموش نگردی به صدزبان دراز

ز آشنایی مردم گزیده تا نشوی

مدار دست ز دامان پیروان صائب