بی حجابانه به آغوش کجا می آیی؟

مگر از سیر خود ای ماه لقا می آیی؟

می چکد خون ز دم تیغ نگاهت امروز

کیست زان جلوه مستانه نگردد بیهوش؟

می توان یافت ز رخساره گندم گونت

که به رخسار تو گستاخ نظر کرده، که باز

سر خونریز که داری، که ز خلوتگه ناز

چون نثار قدمت خرده جان را نکنم؟

چون کنند از تو نهان راز دل خود عشاق؟

کرده ام هاله صفت قالب خود را خالی

در بساطم نگه بازپسینی مانده است

می کنی خون به دل باغ بهشت از تمکین

گشت خوشید جهانتاب ز مغرب طالع

روی چون آینه پنهان مکن از سوختگان

مشکبو گشت ز جولان غزال تو زمین

برخوری چون گل ازان چهره خندان یارب!

باش چندان که دل رفته به جا باز آید

بی سبب خضر خط سبز دلیل تو شده است

گر بدانی که چه خون می خورم از دوری تو

گر بدانی چه قدر تشنه دیدار توایم

آنقدرها ننشینی که به گردت گردیم

رو به خلوتگه اغیار جلوریز روی

نیست چون فاصله درآمدن و رفتن تو

ای صبا بوی تو امروز جنون می آرد

نکشی پای ز ویرانه صائب هرگز