تا تو چون شانه دل چاک مهیا نکنی

بر کلاه خرد و هوش اگر می لرزی

روزگارت شود از آب گهر شیرین تر

دست چون موج به گردن نکنی ساحل را

می شود درددل از سر به هوایان افزون

نقد اوقات عزیزست گرامی دارش

رشته گوهر سنجیده عبرتها را

خانه در چشم تو سازد چو مگس رو یابد

نشوی طعمه شاهین حوادث چون کبک

با دل چاک بساز ای صدف خام طمع

نیست ممکن به تو دنیای دنی رو آرد

می شود درد جگرسوز تو درمان صائب