سوختی در عرق شرم و حیا ای ساقی

از می و نقل به یک بوسه قناعت کردیم

چند چون شمع ز فانوس حصاری باشی؟

پنبه را وقت سحر از سر مینا بردار

بوسه دادی به لب جام و به دستم دادی

شده ام برگ خزان دیده ای از رنج خمار

دهنم از لب شیرین تو شد تنگ شکر

شعله بی روغن اگر زنده تواند بودن

(زحمت رنگ حنا بر ید بیضا مپسند

(خضر اگر بوی ز کیفیت ساغر ببرد

(قطره ای گر بچکد از می خونگرم به خاک

صائب تشنه جگر را که کمین بنده توست