که شود سبز ز آب رخ زیبای کسی

که ندارد خبر از قامت رعنای کسی

چون قدح چشم ندارند به صهبای کسی

چه کنم آه به غمازی سیمای کسی؟

کاین قبایی است که زیباست به بالای کسی

آتش شوق من از دامن صحرای کسی

دل هر کس رود از جا به تماشای کسی

که مرا جمع کند زلف دلارای کسی

سرکش افتاده ز بس سرو دلارای کسی

مشت خاکسترم از آتش سودای کسی

که مبادا شکند خار تو در پای کسی

گرچه در سینه عاشق نبود جای کسی