هر کس نکرده در گرو می کتاب را

دل را ز درد و داغ به تدریج پخته کن

شرمی بدار از جگر آتشین ما

روشندلان ز مرگ محابا نمی کنند

عمر دوباره مسئلت آنها که می کنند

دست از هوا بشوی که ترک هوای پوچ

روی سیه به اشک ندامت شود سفید

از خط ملاحت لب میگون او فزود

هر صبح و شام، غیرت آن حسن بی زوال

بس نیست چشم نرم ترا پرده های خواب؟

آرد برون چو تیر خدنگ از کمان سخت

صائب کجا به ذره ما رحم می کند؟