107
غزل شمارهٔ ۶۷۹۶
تا رخ از باده گلرنگ برافروخته ای
جگر لاله عذاران چمن سوخته ای
نیست صیدی که دلش زخمی مژگان تو نیست
گرچه از شرم و حیا باز نظر دوخته ای
می توانی به نگاهی دو جهان را دل داد
اینقدر دل که تو بر روی هم اندوخته ای
مژه در دیده نظارگیان خواهد سوخت
این چراغی که تو از چهره برافروخته ای
سوزنی نیست که در خرقه ما نشکسته است
چه نظر بر دل صد پاره ما دوخته ای؟
می شود کار دو عالم چو به یک شیوه تمام
اینقدر شیوه تو از بهر چه آموخته ای؟
من کجا هجر کجا، ای فلک بی انصاف
به همین داغ بسوزی که مرا سوخته ای!
می دهد بوی دل سوخته صائب سخنت
می توان یافت درین کار نفس سوخته ای