چون طفلان کس به هر افسانه تا کی واکند گوشی؟

زبان مصرع پیچیده اسرار فهمیدن

سیه شد پرده گوشم چو برگ لاله، می خواهم

ز بی پروایی همصحبتان چون غنچه خاموشم

شرر می ریزد از تیغ زبان چون تیشه عاشق را

به آسانی درین دریا سخن چون مستمع یابد؟

حباب ساده دل بیجا دهن پرباد می سازد

تواند بی تائمل یافت راز سینه خم را

کسی را می رسد شاهی که گر موری سخن گوید

کف دعوی چو صبح کاذب از لب پاک می سازد

زبان نکته پردازی است هر خاری درین گلشن

به انشای سخن صائب عبث چون غنچه می پیچی