مجو چون غافلان از عالم اسباب بیداری

مشو از سجده آن طاق ابرو یک نفس غافل

نصیحت بی ثمر باشد زمین گیران غفلت را

به عنوانی که سوزد شمع روشن پرده شب را

دل آگاه تا دارد نفس از پای ننشیند

ز ماه آسمان گردد درو بام نظر روشن

نگردد سینه پاک از آرزوها با گرانخوابی

ز روی شبنم افشان خواب ناز او گرانتر شد

مده در گوش خود ره گفتگوی اهل غفلت را

دل روشن بود از دیده بی خواب مستغنی

شد از افسانه حسن تو از بس خوابها شیرین

ز یک بیدار دل صدمرده دل بیدار می گردد

مشو غافل ز پیچ و تاب اگر دل زنده ای صائب