جام هیهات است از صهبا کند پهلو تهی

آستانش سجده گاه سرفرازان می شود

رفت بر باد فنا در یک نفس عمر حباب

دامن نقصان مده از کف که چون گردد تمام

اهل بینش (را) گزیر از سختی ایام نیست

زین گرانجانان که کوه قاف ازیشان شد سبک

در گلستانی که اشک ما سراسر می رود

از شبیخون اجل صائب نگردد مضطرب