سرمپیچ از داغ تا سرحلقه مردان شوی

می شود در تنگنای جسم کامل جان پاک

چون زلیخا دست از دامان یوسف برمدار

با سر آزاده چون سرو از بهاران صلح کن

از تو بیرون نیست هر نقشی که در نه پرده هست

تا به چند این سبزه خوابیده زنجیرت شود؟

یوسف از زندان قدم بر مسند عزت گذاشت

خضر آب زندگی دست از علایق شستن است

سکه پشت خویش بر زر داد، در زر غوطه زد

نیست جز افسوس حاصل سیر بی پرگار را

چند روزی مهر خاموشی به لب زن غنچه وار

آب کن صائب دل خود را به آه آتشین