رفته ای از کار تا سامان منزل می کنی

زعفران گر جای برگ کاه در گل می کنی

هر نفس کز زندگانی صرف باطل می کنی

گر چه خود را از اجل دانسته غافل می کنی

از بد و از نیک هر تخمی که در گل می کنی

پاره نانی اگر در کار سایل می کنی

خلوت خود را ز فکر پوچ محفل می کنی

تا به منزل می رسی ده جای منزل می کنی

همچو خار و خس تلاش قرب ساحل می کنی

هر چه غیر از درد و داغ عشق حاصل می کنی

سیل را از بس گرانجانی تو کاهل می کنی

بر امید خونبها در کار قاتل می کنی!

پای نه در راه صائب چند دل دل می کنی؟