بی تائمل صرف نقد وقت در دنیا کنی

دست خود از چرک دنیا گر توانی پاک شست

سنبل و ریحان شود در خوابگاه نیستی

عیب خود جویند بینایان به صد شمع و چراغ

تا نگردیده است پشتت خم به بالا کن سری

چون صدف سهل است کردن قطره را در خوشاب

چند در اختر شماری صرف سازی نقد عمر؟

تا به کی چون غنچه در بستانسرای روزگار

سیل را روشنگری چون اتصال بحر نیست

دست اگر چون موج شویی از عنان اختیار

چون صدف گنجینه گوهر ترا صائب کنند