جامه زرین نگردد جمع با سیمین تنی

صبر چون بادام کن بر خشک مغزی های پوست

گوشه چشمی ز غمخواران چو نبود غم بلاست

بی دهانی تیره دارد مشرب عیش مرا

رونگردانند از شمشیر صاحب جوهران

از حنا بستن نگردد پای رفتارش گران

آدمی را چشم عبرت بین اگر باشد بس است

عشق اگر داری جهان گو سر به سر زنجیر باش

از سیه کاران حدیث تو به جرم دیگرست

اشک را در دیده روشندلان آرام نیست

همت پیران گشاید کارهای سخت را

بی لباسی دارد از زخم زبان ایمن مرا

برنمی دارم نظر از پشت پای خویشتن