بر سر آب است بنیاد جهان زندگی

تا نفس را راست می سازی درین بستانسرا

فکر زاد راه بر خاطر گرانی می کند

نقش بندد تا به دامان قیامت بر زمین

از خدنگ عمر، خودداری طمع کردن خطاست

پرده از روی متاع خویش تا واکرده ای

توتیا سازد به رغبت خاک صحرای عدم

هر که را دیدیم دارد شکوه از روز سیاه

عمر را بسیاری گفتار کوته می کند

پایداری کردن از دندان طمع، پوچ است پوچ

نیست صائب از هزاران تن یکی از زندگان