بی نیازست از دلیل و رهنما افتادگی

از تنزل می توان آسان ترقی یافتن

شد دل هر کس ز دنیا سرد چون برگ خزان

از سپر انداختن گل امن شد از نیش خار

آنقدر کز نقش پا گردن فرازی بدنماست

سرکشی از سر بنه چون آتش سوزان که کرد

چون دهم از دست دامان تنزل را، که کرد

با گرانقدران تواضع کن که برمی آورد

ذوق منصب دیده را اندیشه ای از عزل نیست

خاکساری پیشه خود کرده ام تا داده است

داد شبنم را درین بستانسرا چون مردمک

بگذر از تقصیر دشمن چون شدی غالب، که هست

پا به دامن کش در ایام کهنسالی که هست

نیست از راه تواضع خاکساری دام را

از تواضع می شود ظاهر عیار پختگی

از ته دیوارها می آورد سالم برون

عالمی جویند از پستی، بلندی چون غبار

بر زمین ناورد صائب پشت ما را هیچ کس