شهره می سازد سخن را در جهان استادگی

از تأمل مستمع سازد سخن را خوش عنان

زندگی با تازه رویان عمر می سازد دراز

دل چو آگاه است کم آشفته می گردد حواس

از اقامت سبز شد در جوی خضر آب حیات

تا هدف را می توان در زیر بال و پر کشید

راحت منزل بود بر رهنوردان سنگ راه

در چنین وقتی که گل واکرده آغوش وداع

پای در دامن کشیدن نیست بر پیران گران

از ثبات پا توان بر دشمنان فیروز شد

کعبه را چون محمل لیلی به راه انداختم

لازم پیری است صائب برگریزان حواس