چند ازان آرام بخش جان جدا باشد کسی؟

سایه خود را نمی باید دریغ از خاک داشت

یک نگاه آشنا کشته است ای ظالم که را؟

با چنان زلفی که بر خاک از رسایی می کشد

هم تو خود انصاف ده، خوب است با این دستگاه

مست شو چون گل، گریبانی به مستی چاک کن

می شود از تلخرویان زندگانی ناگوار

شد حصاری شمع در فانوس از پروانه ها

با وجود عشق، عاقل بودن از دیوانگی است

در کمان چشم از هدف برداشتن صائب خطاست