تکیه چند از ضعف بر دوش عصا دارد کسی؟

اعتمادی نیست بر جمعیت بی نسبتان

چند بتوان عقده در کار نفس زد چون حباب؟

عمر با صد ساله الفت بی وفایی کرد و رفت

من که دارم تا غبار افشاند از بال و پرم؟

مطلب کونین در آغوش ترک مدعاست

استخوانم توتیا شد از گرانی های جان

رنج میل آتشین و پرتو منت یکی است

خار صحرای ملامت خواب مخمل می شود

می شود آخر بیابان مرگ، بی درد طلب

هر که با حق آشنا شد، از جهان بیگانه شد

بی تکلف، آب خوردن بی رفیقان مشکل است

پرده جمعیت خاطر بود صائب حجاب

این جواب آن غزل صائب که می گوید ملک