می کند تن هم دل بی تاب را گردآوری

عشق هم در پرده ناموس می ماند نهان

پنجه مژگان عنان اشک نتواند گرفت

نافه خونین جگر بیهوده می پیچد به خویش

پهن شد در دامن صحرا فغانم، گرچه من

در خطرگاهی که سر باید گرفتن با دو دست

لب ببند از گفتگوی پوچ مانند حباب

گرد دل گشتن بود شیرازه صاحبدلان

رشته جان بیشتر زین تاب پیچیدن نداشت

می کند چون کوزه لب بسته، هر کس شد خموش

از سپهر تنگ چشم امید بخشایش خطاست

هر که در آزادگی ثابت قدم شد، می کند

گر چنین خواهد شدن عمامه واعظ بزرگ

دست و پا گم می کند از جلوه مستانه اش

کرد شمع زیر دامن خط فروغ حسن را

آدمی را در نظرها آبرو دارد عزیز

صبح شد، هنگام بیداری است، چشمی باز کن

حسن هر جایی است، در یک جا نمی گیرد قرار

ایمن از صرصر بود صائب چراغ دولتش