مرا ز نشأه می ساخت کامیاب هوا

علاج ظلمت ابرست باده روشن

به گردش آر می پرده سوز را ساقی

امید هست شود شسته توبه نامه ما

شکایتی که که مرا از بهار هست این است

عجب که توبه سنگین ما کمر بندد

مده به دست هوا اختیار خویش که هست

هواپرست بود هر نفس به شاخ دگر

فضای چرخ مقام نفس کشیدن نیست

برون کن از سر نخوت هواپرستی را

ز زهد خشک اثر در جهان نخواهد ماند

اگر نه صبح قیامت بود، چرا گیرد

ز آه و گریه من شد جهان چنان تاریک

شدی چو پیر، مرو در پی هوا صائب