عشق اختیار دل را از دست ما گرفته

روشنگر نگاه است رخسار مه جبینان

هر چند در خرابات یکتاست جام خورشید

ملک شهان مغرور شرکت نمی پذیرد

تمثال شاخ چشمان یک جا نگیرد آرام

رنگ از جهان بیرنگ نتوان به رنگ و بو یافت

سیلاب ریشه ما نتواند از زمین کند

برهان بی بصیرت باطل شود به حرفی

از زیر تیغ بیرون آورده ام سری مفت

از دور، می مجو بیش در انجمن که بسیار

نشو و نما توقع از بخت خفته دارم

جان هواپرستان در فکر عاقبت نیست

سرو از دعای قمری پیوسته پای برجاست

از زیر چرخ هر کس دل را درست برده است

فرموده از رعونت کار قلم به انگشت

خواهد شدن ز حیرت چون نقش پا زمین گیر

زافتادگی به مقصد آسان توان رسیدن

ما از سخن گرفتیم صائب حیات جاوید