هر چند هست مشرق دیدار آینه

جوهر ده است خواب پریشان به دیده اش

تا از عرق شده است گهربار روی یار

چون آب زیر سبزه خوابیده شد نهان

از نقش، ساده چون دل بی مدعا شده است

چون روی شرمناک کند جلوه در نظر

شوقم به دلبر از دل روشن زیاده شد

دربسته خانه ای است که قفلش ز جوهرست

چون نامه دریده ز شرم عذار او

بر روی کار، بخیه اش از جوهر اوفتاد

دارد ز انفعال رخ تازه خط او

تا صفحه عذار ترا دیده ام، شده است

از چشم شور، امن ز بخت سیه شدم

نتوان به فکر راز فلک یافتن که هست

صحرای ساده ای است که در وی گیاه نیست

شام گرفته ای است که دل می کند سیاه