از اشک ماست پاکی دامان صبحگاه

دستی بلند ساز که عمر دراز خضر

در بیضه طوطی دل زنگار بسته را

هر عقده ای که در دل از انجم سپهر داشت

تنگی ز دل، گرفتگی از سینه می برد

از شب چو خون مرده جهان آرمیده بود

نانش همیشه گرم بود همچو آفتاب

از اشتیاق جلوه آن آفتاب رو

دایم به روی خلق در فیض باز نیست

عمر دوباره ای که شود تازه جان ازو

بیدار می کند دل در خواب رفته را

چون گاهواره خشک چه بر جای مانده ای؟

مردان به آه گرم مکرر ربوده اند

چون آفتاب شد شفقی چهره ام ز رشک

از جبهه گشاده به مطلب توان رسید