ز خط عذار تو تا عنبرین نقاب شده

خطی که روی بتان را برآورد ز حجاب

ز زلف چون به خط افتاد کار خوشدل باش

نچیده است گل از روی دولت بیدار

بیاض گردن او را چه نسبت است با صبح

تمام عمر نیاید به هم ز خنده لبش

یکی هزار کند شور عندلیبان را

به حسن عاقبت قطره ای است رشک مرا

شکسته است به دریا کلاه گوشه فخر

گلاب پیرهن آفتاب گردیده است

حریف نخوت نودولتان نمی گردید

مگر مرا ز خجالت برآورد در حشر

فکنده است ز هم دور آشنایان را

زمین قلمرو سیلاب حادثات بود

مریز رنگ اقامت درین تماشاگاه

به غیر بلبل آتش نوای من صائب