گر از طعام تن عام می شود فربه

کف کریم ز ریزش به خویش می بالد

غذای روح بود قسمت لب خاموش

اگر چه در خور صیاد نیست طعمه من

ز درد و داغ محبت تمام گردد دل

گداخته است کسی را که شوق بوس و کنار

زمین شور دهد بال و پر به موج سراب

اگر تو پنبه غفلت برآوری از گوش

نصیب چرب زبانان شود حلاوت عیش

چرا خورم غم روزی، که مرغ قانع من

به چشم شور کنندش چو ماه دنبه گداز

علاج ثقل به زینت نمی توان کردن

به زخم سنگ پریشان کنند مغزش را

ضعیف گشته چنان دین به عهد ما صائب