بی تأمل بر بساط پاکبازان پا منه

قسمت صیاد از صید حرم دل خوردن است

چون نداری ترجمانی همچو عیسی در کنار

گوشه گیری در میان خلق تنها بودن است

بر سبکروحان گران گردیدن از انصاف نیست

چاه خس پوشی است در هر گام این وحشت سرا

گوشه گیر از خلق چون آیینه ات بی زنگ شد

آه سرد ناامیدی می کند کار خزان

می شود بر زود سیریها گواه پا بجا

بالش خار است سر از خواب چون سنگین شود

شهپر پروانه نتواند نقاب شمع شد

نسخه داغی به دست آر از دل پرشور ما

از تواضع های رسمی می کنندت سنگسار

دیده را از خون دل مگذار صائب بی نصیب