در گلستان برگ عیش اندوختم بی فایده

کیمیای رستگاری بود در دست تهی

گشت از ترک ادب هر بی حیایی کامیاب

گوهر مقصود در گنجینه دل فرش بود

نیست جز تسلیم ساحل عالم پرشور را

ساده می بایست کردن دل ز هر نقشی که هست

نیست رقت در دل سر در هوایان یک شرر

از جواهر سرمه من دیده ای بینا نشد

نیست در آهن دلان پیوند نیکان را اثر

این جواب آن غزل صائب که می گوید حکیم