ای دل گشاد کار خود از آن و این مجو

روی دل از خسیس نهادان طلب مکن

حال دل گرفته به هر بی بصر مگوی

زنبور کافرند سراسر ستارگان

خواهی که بر تو آتش سوزان شود بهشت

بشناس استخوان و طباشیر را ز هم

در هر کس آنچه هست همان را ازو طلب

آرامش دل تو برون است از آب و گل

شایستگی کلید بود قفل بسته را

نتوان به بال عاریه بیرون شدن ز خویش

گم کرده تو از تو برون نیست، زینهار

از دست رعشه دار پریشان شود رقم

از دیده می دهند خبر پاک دیدگان

هرگز ز قفل، قفل گشایش ندیده است