از بی بضاعتی خجلم از لقای تو

شد چشم هر که خیره ز نور و صفای تو

نتوان ز شرم کرد نظر بر لقای تو

چشمی که دید در رخ حیرت فزای تو

تا همچو زلف سرنگذارم به پای تو

گر برگ گل کنند عزیزان قبای تو

جز کاکل تو نیست کسی در قفای و

طبل رحیل هوش من آواز پای تو

همچون حباب نیست سری بی هوای تو

ما را گل همیشه بهار حنای تو

چون شانه خشک، حیرت زلف رسای تو

صائب که ساخت نقد دل و دین فدای تو