مشو چو موج شلاین به هر کنار و برو

جهان تیره نه جای سپیدکاران است

بریز برگ تعلق ز خود مسیحاوار

قمار عشق ندارد ندامت از دنبال

نثار توست همه گنج های روی زمین

مکن چو شمع به یک خانه عمر خود را صرف

جهان شکار و تو چون برق بر جناح سفر

چو پیش روی تو آید هر آنچه می کاری

چو رفتن از سر کوی وجود ناچارست

ز انتظار مکش طایران قدسی را

به یک رفیق موافق بساز در عالم

ز لاله زار جهان نیست حاصلی جز داغ

نسیم مصر طلبکار پاک چشمان است

مشو مقید ویرانه جهان چون سیل

ز فیض بی ثمری سرو فارغ از سنگ است

زمین پاک درین روزگار اکسیرست

به قدر سعی، صفا یافتند راهروان

هزار زخم نمایان اگر خوری بر دل

مباد دولت بیدار را به خواب دهی

چو می برند بخواهی نخواهی از دستت

حریف راهزنان عدم نمی گردی

میانجی می و مینا نه کار سنگ بود

جهان کرایه دیدن نمی کند صائب

جواب آن غزل است این که گفت عارف روم